Να η καλύτερη Ελλάδα!

Ο Βασίλης Σκουντής έκανε το δρομολόγιο Αθήνα-Γιάννινα, χωρίς πάντως να φορέσει παπούτσια πάνινα (!) και εκτός από τη νοσταλγία από τον αγώνα ρετρό Ελλάδα-Μπαρτσελόνα, έφερε πίσω λίγη αγάπη για το μπάσκετ και ακόμη περισσότερη ελπίδα...
Στο κεντρικό σύνθημά της πριν από τις εκλογές του 2000, η Νέα Δημοκρατία επέμενε ότι «υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε» και έπειτα από έντεκα χρόνια συμφωνώ και επαυξάνω: κάπου (πρέπει να) υπάρχει αυτή η δόλια η καλύτερη Ελλάδα, που τη θέλουμε, αλλά εξακολουθούμε να την κρύβουμε στα έγκατα και να την αναγκάζουμε να πεθαίνει κάθε μέρα λίγο-λίγο από ασφυξία!

Εδώ καράβια χάνονται, θα μου πείτε, βαρκούλες μου πού πάτε; Ε, όχι δα, και στο κάτω κάτω υπάρχει άλλη μια παροιμία που απαντά σε αυτή τη μοιρολατρική στάση: το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός (και οι μετασεισμοί του ποδοσφαιρικού ντέρμπι των αιωνίων) ευθύς εγέμισε άνθη. Λίγες ώρες αργότερα κι ενώ η πιάτσα βίωνε το σοκ και το δέος που από το Νέο Φάληρο διαχύθηκε καθ' άπασαν την επικράτειαν, στα Γιάννενα ο Κάρολος Παπούλιας κράδαινε τη ρομφαία της αντίστασης και μας καλούσε όλους σε συστράτευση για να βρούμε αυτή την καλύτερη Ελλάδα.

Ταιριάζει κιόλας αυτό το σύνθημα με το (αποκριάτικο) timing, καθότι σε πολλές πόλεις της Ελλάδας (σίγουρα πάντως στην πατρίδα μου, το Ρέθυμνο) έγινε το Σάββατο «το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού», που ο καθένας μπορεί να τον αναζητήσει κατά το δοκούν. Στα Γιάννενα πάντως, τον θησαυρό τον είχαν στα χέρια τους και κυρίως στα μάτια τους τα παιδιά, τα οποία κατέκλυσαν κάθε σπιθαμή του κλειστού γηπέδου του Εθνικού Αθλητικού Ναυτικού Κέντρου Ιωαννίνων, διότι ως γνωστόν, «αν σωθεί το παιδί, τότε υπάρχει ελπίδα»...

Για να πω την αμαρτία μου, πήγα πρώτη φορά στη ζωή μου στα Γιάννινα και (επειδή έγινα κιόλας δέκτης της απογοήτευσης των κατοίκων) έμεινα έκπληκτος διότι το μοναδικό κλειστό γήπεδο της πόλης κτίστηκε επί πρωθυπουργίας Καραμανλή: του Κωνσταντίνου, όχι του Κώστα, πριν από 34 χρόνια, με μια εξέδρα και με χωρητικότητα που δεν ξεπερνά τους 300 θεατές! Εκεί, λοιπόν, σε αυτό το γήπεδο συνωστίσθηκαν σχεδόν 2.000 άνθρωποι χθες το πρωί, για να παρακολουθήσουν τον αγώνα των παλαιμάχων και να τιμήσουν τον συντοπίτη τους  Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που κι αυτός με τη σειρά του τίμησε το μπάσκετ και τη γιαννιώτικη νεολαία και κατασυγκινημένος, δεν σηκώθηκε από την πολυθρόνα του ούτε για να πάει στην τουαλέτα!

Το τονίζω αυτό, διότι από την ώρα που εμφανίστηκε μέχρι την αποχώρησή του δεν το κούνησε ρούπι από τη θέση του: σηκώθηκε μονάχα για να παραλάβει την πλακέτα από τον συμπατριώτη του Σάκη Τζαλαλή (που τον κάλεσε μάλιστα δίπλα του για να να του δώσει διάφορες πληροφορίες) και τη φανέλα της Εθνικής Βετεράνων από τον Χρήστο Κωνσταντινίδη κι έμεινε απίκο σε όλο το ματς, ακόμη και στο μουσικοχορευτικό πρόγραμμα που παρουσιάσθηκε στην ανάπαυλα. Λίγο έλειψε να σηκωθεί κιόλας για να χορέψει κι αυτός τον συρτό στα τρία, μαζί με τους φουστανελάδες!

Την ώρα που η Ελλάδα στα γήπεδα αναστενάζει και βαρυγκωμεί, τα Γιάννινα υπήρξαν η εξαίρεση στον κανόνα και η απόδειξη ότι το μπάσκετ μπορεί ακόμη να τραβήξει κοντά του και να δεσμεύσει κιόλας ένα υγιές κομμάτι της αθλητικής κοινωνίας. Στην εξέδρα και γύρω από τον αγωνιστικό χώρο είδα δεκάδες παιδικά μουτράκια που κάρφωσαν τα βλέμματά τους στον αγώνα, χειροκροτούσαν τους... ξένους και με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης όρμησαν σε όλους ανεξαιρέτως τους παίκτες για φωτογραφίες και αυτόγραφα ή ακόμη και για να τους ζητήσουν τις φανέλες τους και να τις κρατήσουν ως πολύτιμα ενθύμια μιας ιστορικής στιγμής!

Τις είδα με τα μάτια μου αυτές τις υπέροχες σκηνές, έπιασα κιόλας την κουβέντα με κάμποσα αγόρια και κορίτσια που πήγαν στο γήπεδο και θα 'χουν να το λένε και να το καμαρώνουν σε όλη τους τη ζωή.  «Είδαμε μερικούς θρύλους του ευρωπαϊκού μπάσκετ στην πόλη μας και νιώσαμε υπέροχα που έπαιζαν μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Στο πλαίσιο αυτής της διαδραστικής σχέσης, με τα ίδια συναισθήματα πήγαν, έμειναν κι έφυγαν από τα Γιάννενα οι Έλληνες και οι Καταλανοί, οι οποίοι μάλιστα ανανέωσαν το ραντεβού τους για τη ρεβάνς του αγώνα στη Βαρκελώνη. Δεν τους έκανε (μήτε στους δικούς μας μήτε στους παίκτες της Μπαρτσελόνα) καρδιά να φύγουν κι έμειναν αρκετή ώρα έξω από το γήπεδο μαζεύοντας ήλιο, βγάζοντας φωτογραφίες και δίνοντας αυτόγραφα στα παιδιά.

Έφυγα από τα Γιάννενα παρέα με τον Γιάννη Ιωαννίδη και στη διάρκεια της πτήσης πιάσαμε τη σχετική κουβέντα. Παρεμπιπτόντως ο «ξανθός» δεν χρειαζόταν να γίνει πατέρας (το 2002) για να φανεί στοργικός με τα παιδιά, απλώς τα αυτόγραφα που του ζητούσαν σε κάθε ματς τα έδινε μαζεμένα στο τέλος της σεζόν. Εντυπωσιάστηκε κι αυτός με τον ενθουσιασμό και την επίθεση αγάπης των παιδιών και επίσης συμμερίζεται απολύτως το σκεπτικό των πρωτοβουλιών τις οποίες αναπτύσσουν οι βετεράνοι, που αν όχι όλοι τους (όπως στο μυθιστόρημα του Άρθουρ Μίλερ), πολλοί ήταν όντως παιδιά του. Απλώς για πάρτη τους δεν έκοψε ποτέ το τσιγάρο, όπως το έκανε (εδώ και δυο χρόνια, πλέον) προς χάριν του κανονικού παιδιού του, της Ελένης-Θεοδώρας!

Μια και το 'φερε η κουβέντα, η ομάδα του Συλλόγου Βετεράνων Καλαθοσφαιριστών Ελλάδος, εδώ και έναν χρόνο οργώνει όλη την Ελλάδα και δίνει αγώνες για να τιμήσει κορυφαίες προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ ή να επιτελέσει κοινωνικό έργο. Μέχρι τώρα έπαιξαν στα Γιάννενα για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, στην Πάτρα για τον Κώστα Πετρόπουλο, στη Νέα Σμύρνη για τον Φάνη Χριστοδούλου, στα Καμμένα Βούρλα για τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, στο Ρέθυμνο για τον συχωρεμένο  Πέτρο Οικονομάκη, στο Μαρούσι για τα ανάπηρα παιδιά, στη Χίο και στη Λάρισα για φιλανθρωπικά ιδρύματα και χθες στα Γιάννενα (στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της σημερινής 98ης επετείου από την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό) προς τιμήν του Προέδρου της Δημοκρατίας. Την ερχόμενη Δευτέρα θα παίξουν στα Τρίκαλα για δυο ορφανά αδελφάκια και μέσα στον Μάρτιο έχουν προγραμματίσει έναν αγώνα στο Βόλο προς τιμήν του Βασίλη Γκούμα, του Νίκου Μπουντούρη και του Παναγιώτη Λιαδέλη.

•    ΥΓ1. Βρε μπας και τελικά αυτή η άλλη Ελλάδα δεν είναι κρυμμένη στα λαγούμια, αλλά βρίσκεται μπροστά μας, απλώς εθελοτυφλούμε και την περνάμε στο ντούκου;
•    ΥΓ2. Ακούω αυτή τη στιγμή (και ελπίζω να μεταδίδεται από το... ράδιο-αρβύλα) ότι η Πολιτεία θορυβημένη από τα διατρέξαντα στο σαββατιάτικο ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός σκέπτεται την επ' αόριστον αναβολή του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος. Ελπίζω να μην αληθεύει η πληροφορία, διότι τότε θα πρόκειται για δημόσια ομολογία ανικανότητας, για την αποδοχή  της παταγώδους ήττας από τους κάφρους και για το τέλος του (αθλητικού) αλυτρωτισμού μας!
•    ΥΓ3. Κι επειδή δεν αρκεί η καταδίκη αλλά επιβάλλονται προτάσεις, η Πολιτεία, η ΕΟΚ, η Αστυνομία, οι Αγγελόπουλοι και οι Γιαννακόπουλοι ας κάνουν πράξη την ιδέα η οποία δυστυχώς πέρυσι απερρίφθη μετά πολλών επαίνων: να γεμίσουν τις εξέδρες του Ελληνικού με παιδιά, διότι «αν σωθεί το παιδί, τότε υπάρχει ελπίδα», που λέει και μια παλιά γιαννώτικη παροιμία!!!

Πηγή: http://www.gazzetta.gr/